Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

Τοι μεγάλο ΝΑΙ ή το Μεγάλο ΌΧΙ λοιπόν.... 
Το μεγάλο Ρίσκο πάντως δεν σταματάει σίγουρα την πτώση της χώρας 
ίσως να την επιταχύνει ...
Από την άλλη νομίζω ότι πολλές "μάσκες" θα πέσουν..
..στις τελευταίες μέρες της Πομπηίας... 

Το τέλος της νέας Μεγάλης Ιδέας..

Η δεύτερη Μεγάλη Ιδέα αυτής της έρμης χώρας, η μετατροπή της ψωροκώσταινας σε ένα δυτικοευρωπαϊκό, πλούσιο και σύγχρονο κράτος, τελειώνει με έναν πάταγο όπως ακριβώς τελείωσε και η πρώτη. Μια μεγάλη ιδέα που ξεκίνησε πριν την χούντα και φάνηκε να γίνεται πράξη με την μεταπολίτευση. Μια Μεγάλη Ιδέα που στην ουσία χώρισε την χώρα σε δύο Ελλάδες στην "παλιά" και στην "εκσυγχρονιστική", όπως είχε περίπου κάνει και η πρώτη.

Πλέον όμως η Ελλάδα δεν είναι δύο Έλλαδες. Είναι πάρα πολλές και αντιμάχονται η μία την άλλη έστω και αν διαδηλώνουν δίπλα-δίπλα όπως έγινε σήμερα στην Θεσσαλονίκη, όπου χρυσαυγίτες, συριζαίοι, οπαδοί του Ηρακλή, μοτοσυκλετιστές και άλλοι πολλοί ματαίωσαν τις παρελάσεις σε όλη την Ελλάδα.....

Η χώρα ακόμα πέφτει, δεν έχει βρει πάτο. Δεν έχει σχέδιο, δεν έχει κυβέρνηση, δεν έχει αντιπολίτευση,  δεν πιστεύει πουθενά και απλά πέφτει...

Αναρωτιέμαι αν λέει "Jusque ici tout va bien"...


ΥΓ Το σκίτσο είναι ένα πικρό σχόλιο του Economist..

Η μόνη αληθινή υποσχεση..

... που μπορεί να δώσει ένας αληθινός πολιτικός σε αυτό το λαό είναι η υπόσχεση που έδωσε ο Churchill στις 13 Μαϊου 1940 στους Βρετανούς: "I have nothing to offer but blood, toil, tears, and sweat. We have before us an ordeal of the most grievous kind. We have before us many, many months of struggle and suffering.". 

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Από εκεί και πέρα  πρέπει να πειστούμε προς τα που πρέπει να κινηθούμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Μόνοι ή με την τρόικα, ανεξάρτητοι  ή υπό κηδεμονία, στο ευρώ ή στη δραχμή, αυτό πρέπει να αποφασίσουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως κανένας δεν πρέπει να περιμένει ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν ως εκ θαύματος.

Οι εύκολες λύσεις μας τελειώσαν εδώ και καιρό.

Μου προκαλούν αηδία...

Αντιγράφω από την Καθημερινή:

"Τη στήριξή τους στον ανακριτή Γιώργο Κασίμη που έκρινε πως ο κατηγορούμενος για την υπόθεση των στημένων αγώνων Μάκης Ψωμιάδης έπρεπε να μείνει ελεύθερος με περιοριστικούς όρους εξέφρασαν με ανακοίνωσή τους οι δικαστές και εισαγγελείς.

Η ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων αναφέρει τα εξής:

«Όσοι επιμένουν να φιλολογούν γύρω από το θέμα αυτό θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι, πρώτον, δεν έχουν γνώση του φακέλου της υπόθεσης που σχολιάζουν και, δεύτερον, δεν έχουν τη δυνατότητα και την ευχέρεια να αξιολογήσουν τις απόψεις των δικαστικών λειτουργών που εκφράστηκαν, διότι αυτός ο θεσμικός ρόλος ανήκει σε άλλους αρμοδιότερους.

Οι δικαστές δεν υποχρεούνται να ακολουθούν νομικούς κανόνες αποδείξεων, αλλά πρέπει να αποφασίζουν κατά τη δική τους πεποίθηση, ακούγοντας, για τον σκοπό αυτόν, τη φωνή της συνειδήσεως τους και οδηγούμενοι από την απροσωπόληπτη κρίση που προκύπτει από τις συζητήσεις για την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, για το αξιόπιστο των μαρτύρων και για την αξία των λοιπών αποδείξεων».

Ένας από τους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε είναι ανεξαιρέτως όλοι αυτοί οι κύριοι. Αν ήμουν εγώ στην θέση του Μάκη Ψωμιάδη θα είχα προφυλακιστεί χωρίς άλλη κουβέντα ακόμα και αν δεν είχε ο ανακριτής "γνώση του φακέλου της υπόθεσης "...

Ντροπή...

ad Kalendas Graecas..

 ... μέχρι τότε πρέπει να κάνουμε υπομονή 

για να δούμε μια άσπρη μέρα.. 

έστω και με σκουπίδια...

Fear of the Dark...

Φοβόμαστε το σκοτεινό μέλλον με το ίδιο δέος που οι αρχαίοι φοβόντουσαν τον Ήλιο να χάνετε. Κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει και μοιάζει να ζούμε σε ένα εφιαλτικό σενάριο ενός θρίλερ που κανένας δεν ξέρει πότε θα τελειώσει και πως. Το μόνο που είναι σίγουρο πάντως είναι ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια έχεις την πεποίθηση ότι κάθε μέρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από την προηγούμενη με εξαίρεση κάποιες στιγμές που πιστέψαμε ότι ίσως η κατάσταση άρχισε να καλυτερεύει. Πολλοί γύρω μου αρχίζουν απλά να εύχονται να τελειώσει όπως όπως. 

Είδωμεν....