Οι ρατσιστές..

Διαβάζω στο in.gr για την χθεσινή έκρηξη στα Πατήσια:

"Σύμφωνα με τις πρώτες προφορικές αναφορές της μητέρας του 15χρονου, η οποία όμως βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση σοκ, το τραγικό συμβάν έγινε όταν η 10χρονη κόρη της βρήκε δίπλα σε κάδο απορριμμάτων ένα ταξιδιωτικό σάκο και άνοιξε να δει τι περιείχε.Ο γιος της που πλησίασε είδε ένα ρολόι, το οποίο όπως είπε, ήταν χαλασμένο για αυτό θεώρησε ότι ήταν άχρηστο. Πήρε τον σάκο και απομακρύνθηκε προς τα σκαλιά της ΕΕΔΕ -πιθανότατα για να τον περιεργαστεί- και τότε σημειώθηκε η έκρηξη"

Και κάπως έτσι ενάς δεκαπεντάχρονος Αφγανός σκοτώθηκε, χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την Χεράτ ή την Κανταχάρ ή όποιο άλλο πεδίο μάχης ενός ατέλειωτου πολέμου άφησε πίσω του για τον ... "Δυτικό Παράδεισο".

Σε αυτή την φάση δεν θέλω να σχολιάσω το τεράστιο χτύπημα στο εγχώριο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο που θα απέφερε η βομβιστική ενέργεια στην .. Ελληνική Εταιρία Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Έναν θεοσκότεινο οργανισμό που είμαι σίγουρος πως έριξε νερό στο μύλο της εκμετάλευσης της ελληνικής εργατικής τάξης...

Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στην ανακούφιση που ένιωσαν σχεδόν όλοι οι έλληνες όταν άκουσαν ότι το 15χρόνο ήταν Αφγανός - ούτε καν Αλβανός δηλάδη- και όχι γεννημένος Έλληνας από την φύτρα του Ομήρου..

Αυτή η ανακούφιση είναι η πιο ρατσιστική αντίδρασή μιας κοινωνίας νεόπλουτης άσχετα με την κρίση που ήρθε ή έρχεται. Μιας κοινωνίας που όποια ευαισθησία είχε κάποτε σε Παλαιστήνιους, Βιετναμέζους, Κούρδους την έχασε κάπου στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 ή στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Βέβαια την ευαισθησία αυτή μπορεί να την είχε στην θεωρία γιατί στην πράξη είδαμε πως ...αγκάλιασε τους λογής μετανάστες που ήρθαν τα τελευταία χρόνια. Η δικαιολογία ήταν έτοιμη. Είναι ξένοι, δεν είναι Έλληνες. Μήπως όμως τίποτε δεν άλλαξε από το 1922 όταν έλεγαν και τα ίδια για τους "τουρκόσπορους" προγόνους μου?

Αυτός είναι ο επικίνδυνος ρατσισμός στον οποίο έχει βουτήξει η Ελληνική Κοινωνία. Οι εμφυλιοπολεμικές κομπορρημοσύνες των ΟΥΚάδων εναντίων των αλβανών είναι απλά λόγια ελαφρά τη καρδία βγαλμένα από ένα τμήμα του Στρατού που έχει μείνει παγωμένο στον Ιούλη του 1974 σαν τον φοίνικα που υπηρετούσε.

Η αδιαφορία μιας κοινωνίας στο θάνατο ενός Αφγανού "Αλέξη" είναι χειρότερη και πολύ πιο ύπουλη.