.. we salute you, λέει η αγριοφωνάρα του Brian Johnson και σιγοντάρει με την κιθάρα του ο Angus Young φορώντας τα φετιχ κοντά του παντελονάκια!! Αυτό το τραγούδι των AC/DC μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα τις προάλλες στα δισκοπωλεία το νέο τους CD. Και μου έδωσε την πάσα για να σας κάνω ένα ποστ γεμάτο εκρηκτική μουσική, κάτι ανάμεσα σε χαρντ ροκ και χέβι μέταλ, που νομίζω πολλά αγοράκια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακούν μια περίοδο στη ζωή τους! Και για μερικούς από αυτούς η περίοδος κρατάει μέχρι να πεθάνουν όπως και για άλλους κρατάει ελάχιστα και αλλάζουν τον Ντίο και τον Ντέηβιντ Κοβερντέιλ με τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο ή και τον Βασίλη Τερλέγκα, από το χέβι μέταλ στο βαρύ σκυλάδικο δεν είναι και τόσο μεγάλη η απόσταση!
Εγώ νομίζω ανήκω σε μια μεσαία κατηγορία. Δεν μπορώ να πω ότι αφήνω μακρύ μαλλί -αν και αυτή την περίοδο κόντεψα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!- ούτε και περιμένω πως και πως να αγοράσω το chinese democracy των Guns 'n'Roses.
Για μένα όπως και για πολλούς εκεί έξω, αυτά τα τραγούδια μου φέρνουν ένα γλυκό χαμόγελο όποτε θα τύχει να τα ακούσω και θα με πάνε σε εκείνη την εποχή τέλη του ογδόντα και αρχές του ενενήντα, μεταξύ γυμνασίου και λυκείου, όπου έψαχνα να αγοράσω βινύλια με την απίστευτη περσόνα του Ντι Σναιντερ και των Twisted Sister!
Η σχεδόν μια δεκαετία πριν διαβάσω τον άρχοντα των δακτυλιδιών άκουγα με μεγάλη ευχαρίστηση τραγούδια των Manowar που μιλούσαν για ύμνους της μάχης και διάφορες άλλες ξεχασμένες συνήθειες των Κελτών ή των Βικινγκ ή οποιοδήποτε βαρβαρικών φύλων του Βορρά που όπως φαίνεται βρίσκουν ακόμα και σήμερα πάρα πολλούς οπαδούς στο youtube!
Πάντως η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα θυμάμαι απ'έξω τα λόγια αυτής της μπαλάντας! Και θυμάμαι και τα λόγια του επόμενου τραγουδιού που το θυμήθηκα βλεποντας τους Πειρατές της Καραιβικής!
Μη ρωτήσετε τι δουλειά έχουν οι Γερμανοί Running Wild με το μεγίστο πειρατικό λιμάνι της Τζεμεικα αλλά πάντως το σπιντ μέταλ που παίζουν είναι γρήγορο και αδυσώπητο! Προσέξτε παρακαλώ και την ενδυματολογική τους παρέμβαση που θυμίζει λίγο από τους Χουλίγκανς και τον Πετρόχειλο!
Πέρα από την πλάκα όμως, ο πρώτος δίσκος - ή μάλλον κασέτα - που αγόρασα για 1.500 δραχμές νομίζω, ήταν κάποια στιγμή το 1988 το Appetite for Destruction των Guns'n'Roses. Μου φαίνεται ακόμα απίστευτο ότι τραγούδια σαν το welcome to the Jungle είναι ήδη 20 χρόνων.
Ίσως είναι από τα λίγα τραγούδια που ο τόσο βρώμικα πραγματικός τους ήχος θα μπορούσε να τα κάνει να έχουν κυκλοφορήσει μόλις χθες ή ακόμα και αύριο. Με αυτό σας αφήνω να ευχηθείτε στον εαυτό σας Thank god it's Friday. Έγω θα βάλω τσίτα τα γκάζια και θα κάνω σαν να είμαι πάλι 15 χρόνων! Μόνο που αυτή την φορά θα βάλω τα ακουστικά μου γιατί είπαμε το μωρό κοιμάται ;-)!!!
Φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο!
Εγώ νομίζω ανήκω σε μια μεσαία κατηγορία. Δεν μπορώ να πω ότι αφήνω μακρύ μαλλί -αν και αυτή την περίοδο κόντεψα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!- ούτε και περιμένω πως και πως να αγοράσω το chinese democracy των Guns 'n'Roses.
Για μένα όπως και για πολλούς εκεί έξω, αυτά τα τραγούδια μου φέρνουν ένα γλυκό χαμόγελο όποτε θα τύχει να τα ακούσω και θα με πάνε σε εκείνη την εποχή τέλη του ογδόντα και αρχές του ενενήντα, μεταξύ γυμνασίου και λυκείου, όπου έψαχνα να αγοράσω βινύλια με την απίστευτη περσόνα του Ντι Σναιντερ και των Twisted Sister!
Η σχεδόν μια δεκαετία πριν διαβάσω τον άρχοντα των δακτυλιδιών άκουγα με μεγάλη ευχαρίστηση τραγούδια των Manowar που μιλούσαν για ύμνους της μάχης και διάφορες άλλες ξεχασμένες συνήθειες των Κελτών ή των Βικινγκ ή οποιοδήποτε βαρβαρικών φύλων του Βορρά που όπως φαίνεται βρίσκουν ακόμα και σήμερα πάρα πολλούς οπαδούς στο youtube!
Πάντως η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα θυμάμαι απ'έξω τα λόγια αυτής της μπαλάντας! Και θυμάμαι και τα λόγια του επόμενου τραγουδιού που το θυμήθηκα βλεποντας τους Πειρατές της Καραιβικής!
Μη ρωτήσετε τι δουλειά έχουν οι Γερμανοί Running Wild με το μεγίστο πειρατικό λιμάνι της Τζεμεικα αλλά πάντως το σπιντ μέταλ που παίζουν είναι γρήγορο και αδυσώπητο! Προσέξτε παρακαλώ και την ενδυματολογική τους παρέμβαση που θυμίζει λίγο από τους Χουλίγκανς και τον Πετρόχειλο!
Πέρα από την πλάκα όμως, ο πρώτος δίσκος - ή μάλλον κασέτα - που αγόρασα για 1.500 δραχμές νομίζω, ήταν κάποια στιγμή το 1988 το Appetite for Destruction των Guns'n'Roses. Μου φαίνεται ακόμα απίστευτο ότι τραγούδια σαν το welcome to the Jungle είναι ήδη 20 χρόνων.
Ίσως είναι από τα λίγα τραγούδια που ο τόσο βρώμικα πραγματικός τους ήχος θα μπορούσε να τα κάνει να έχουν κυκλοφορήσει μόλις χθες ή ακόμα και αύριο. Με αυτό σας αφήνω να ευχηθείτε στον εαυτό σας Thank god it's Friday. Έγω θα βάλω τσίτα τα γκάζια και θα κάνω σαν να είμαι πάλι 15 χρόνων! Μόνο που αυτή την φορά θα βάλω τα ακουστικά μου γιατί είπαμε το μωρό κοιμάται ;-)!!!
Φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο!
12 σχόλια:
Με εκφράζεις απόλυτα! Βλέπω όμως οι άλλοι αναγνώστες σου δε συμμετέχουν. Μήπως τους την είπες χωρίς να το καταλάβεις;
μπα Σταύρο μάλλον δεν τους ενδιαφέρει νομίζω!
kaneis lathos...-blogarismeni
...βρε μπαγάσα μας θύμισες τα παλιά και την εφηβεία !
όλα είναι αγαπημένα συγκροτήματα !!
...όσο για το wellcome to the jungle περάσαν κιόλας 20 χρόνια ?
Το ίδιο επίκαιρο είναι ακόμα και σήμερα !
Στούς Manowar είχα πάει στο Ιβανώφειο όταν είχαν έρθει (1994 ? ).... φοβερή εμπειρία !!!
...και στους Sepultura στον τότε "Ελλήσποντο" στην Αγγελάκη.... Πρωτομαγιά του '92 !!
...α και στους Metallica στο Βελιγράδι όμως (η τρέλλα δεν πάει στα βουνά)
...περασμένα μεγαλεία !
καλό ΠΣΚ
Μας έστειλες πάλι με το ποστ :D Αν και δεν ήμουν φαν του συγκεκριμένου είδους, θυμάμαι αυτά τα σκηνικά που λες λόγω φίλων και συμμαθητών. Η τελευταία ατάκα σου βέβαια, με έλιωσε! :D
Φιλιά και καλό σ/κ!
Ωραιος Σταθη. Πολυ γλυκο ποστακι.Εμενα η πρωτη μου κασσετουλα ηταν το 1986 αγορασμενη απο τυπο που τις εγραφε κατα παραγγελια!...
Τα 80'ς επανέρχονται ή μου φαίνεται;
'..ξεχασμένες συνήθειες των Κελτών ή των Βικινγκ ή οποιοδήποτε βαρβαρικών φύλων του Βορρά;'!!
Ωστε ετσι,ε;Ακολουθεις το ρητο 'πας μη Ελλην.. βαρβαρος εστι;'!! Χαχα!
Λοιπον, εγω ακουγα ροκ ηδη απο το Γυμνασιο, αλλα και heavy metal, κατα καιρους και..ειμαι μια χαρα!! :) Ειδα και τους Μεταllica κατι χρονια πριν και ηταν φανταστικοι! Μια μικρη διορθωση,ομως, Σταθη μου, και τα..κοριτσακια ακουνε heavy metal,οχι μονο τα..
αγορακια!! :)
ωραίο ποστ, τα έχουμε περάσει όλοι αυτά τα συμπτώματα, τουλάχιστον όσοι είαστε ανήσυχα πνεύματα.
η εκτέλεση του heart of steel είναι αριστούργημα.
blogarismeni λες?
Karfotos αυτό ήθελα να κάνω! Μεταλάκι ήσουν και εσύ ρε μαύρε!!
Μαρία να είσαι καλά ρε συ!
Jordan τις θυμάμαι αυτές τις κασσέτες που τις έκανες παραγγελία στα δισκάδικα! Η πειρατεία σε αυτή την χώρα ήταν παντοτινή!
KitsosMitsos δεν νομίζω! Μόνο ζουν στην φαντασία μας!
Elva οι Manowar μιλάν για κάτι Μπαρμπαριανς φρομ δε νορθ! χαχαα
Τελικά και τα κοριτσάκια άκουγαν!
desa το πιστεύεις ότι είχα χρόνια να το ακούσω και όμως το θυμόμουν!
Εγώ πάντως απ'όταν ξεκίνησα το μέταλ, δεν το άφησα δευτερόλεπτο. Και έτσι όπως έχω εμβαθύνει εδώ και χρόνια, δεν το βλέπω να το αφήνω γενικώς. Για πολύ κόσμο το μέταλ ήταν μόδα, ακριβώς όπως και άλλες μόδες (οι Μάρτινς πχ κλπ). Δεν είναι κακό αυτό. Άλλοι πέρασαν από το μέταλ επειδή πέρναγαν και άλλοι, άλλοι απλά απο περιέργεια. Πα μαλ...
Παντού έτσι συμβαίνει. Ούτως ή άλλως είναι δύσκολη μουσική που θέλει να την εχεις μέσα σου εκ των προτέρων για να μπορέσεις να την καταφέρεις.
Up the Irons και τα μυαλά στα κάγκελα.... \m/ :)
"Εγώ πάντως απ'όταν ξεκίνησα το μέταλ, δεν το άφησα δευτερόλεπτο."
Hades πιστεψέ με φαίνεται! ;-)
welcome back!
Δημοσίευση σχολίου