...705. Αυτός ήταν ο τίτλος ενός παλιού και καλού τραγουδιού από τους Στέρεο Νόβα, ενός τραγουδιού απ' τ' Αλγέρι αλλά αγαπημένο όχι του καμηλιέρη αλλά του Αντώνη του Σβωλανθρωπού που πρωταγωνίστησε μάλιστα και κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε μια κάλτ ταινία ενός αγαπημένου φίλου! Για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να δει ολόκληρη την ταινία re mastered εδώ!
Μετά την ολότελα άσχετη εισαγωγή ας κλείσω αυτή την μονίμως ανοιχτή παρένθεση του μυαλού μου και ας σας πω και λίγα πράγματα όσο η πριγκιπέσα παρέα με την βασίλισσα κοιμούνται!
Ε ναι λοιπόν καλοί μου φίλοι!I 'm back! That's official! Και είμαι εδώ για να σας πω ότι σήμερα γύρω στις 09.32 όταν έπινα τον διπλό ελληνικό καφέ στη δουλειά, άρχισα να παίρνω πρέφα ότι η ζωή - μου βασικά- άλλαξε για τα καλά!!!
Στην αρχή πιστέψαμε ότι κάποιος μας άφησε ένα μωρό για το Σαββατοκύριακο και θα ερχόταν να το πάρει! Οικτρή πλάνη..... Κανείς δεν χτύπησε την πόρτα για να το πάρεικαι βεβαίως δεν θα τολμήσει!
Από εκεί και έπειτα, προσπαθούμε καμιά δεκαριά μέρες τώρα να μπούμε σε ένα ρυθμό, ένα modus vivendi, για να πορευθούμε οι τρεις μας ... Οι τρεις μας είπα? Οι τέσσερις εννοούσα γιατί υπάρχει και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπαν στο μπαλκόνι..
Η Μίνα - μαζί με την γούνα της που πέφτει με απίστευτους ρυθμούς ένεκα του καλοκαιριού- έχει περιορισθεί στο μπαλκόνι! Με απορία με κοιτάει όταν πάω να την ταΐσω και με ικετεύει να της πω το γιατί από εκεί που ήταν βασίλισσα κατάντησε αλήτισσα!!
Κλείνοντας να σας ευχηθώ Καλό Σαββατοκύριακο και να σας αφιερώσω και το Sugar Baby Love από το μακρινό 1974 που το θυμήθηκα χθες βλέποντας το πολύ καλό "Ράδιο Αρβύλα". Πολλά Φιλιά σε όλους!
Μετά από 36 ώρες παρέας με την κόρη μου πρέπει πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσω όλους για τις ευχές σας και να σας δώσω τα φιλιά της! Από εκεί και μετά και αφού πρόλαβα και μισοάλλαξα μια πάνα μπορώ να σας πω τρία πράγματα που έχω καταλάβει μέχρι στιγμής μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο συνύπαρξης με την μικρή: α. Parenting is a full time job β. Το μαμ, κακά και νάνι ισχύει! και γ. I haven't seen nothing yet. Τελικά μάλλον τα πρώτα είκοσί χρόνια είναι δύσκολα!...
Τις επόμενες μέρες - όπως καταλαβαίνετε ;-) - θα επικοινωνούμε με μικρά μυνημάτα! Έτσι μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε σας αφιερώνω το When you were young από του Killers που άκουγα στο ραδιόφωνο όταν την φέρναμε σπίτι χθες το μεσημέρι!
Επειδή με φάγατε - ειδικά αυτή η Λίλα - να ανεβάσω φωτογραφίες, το κάνω και σας λέω ότι τελικά με πείσατε αν και εννοείτε ότι δεν χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια! Και επειδή πολύ καιρό σκεφτόμουν τι τραγούδι να αφιερώσω στην κόρη μου, κατέληξα ότι το Candy του Iggy Pop είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο και σας το τραταρω εδώ έτσι για να πάει καλά η εβδομάδα που έρχεται!
Περιμένοντας λοιπόν, να φέρω την Δευτέρα το μεσημέρι τις γυναίκες μου σπίτι σας εύχομαι καλή εβδομάδα! Πολύ μείναν μόνες τους!!
ΥΓ: Για να μην ξεχνιόμαστε.... Δημήτρη τα κύπελλα πρώτα τα κερδίζουν και μετά τα αφιερώνουν... Better luck next time! ;-)
Φιλιά σε όλους!
......Beautiful beautiful Girl from the north You burned my heart With a flickering torch I had a dream that no one else could see You gave me love for free...
Σήμερα το πρωί λοιπόν, περίπου 10-15 λεπτά από την ώρα που δείχνει το ρολόι της φωτογραφίας που βρίσκεται στην αίθουσα αναμονής του Γέννεσις γεννήθηκε το κοριτσάκι μας!
Μάνα και κόρη είναι σε εξαιρετική κατάσταση, αν και η κόρη φαίνεται λίγο να παραξενεύτηκε με τον έξω κόσμο! Φωτογραφίες και αποκλειστικό ρεπορτάζ τις επόμενες μέρες!
Στο 90% των πρατηρίων της επικράτειας θα βρεις ανάλογες επιγραφές. Στο υπόλοιπο 10% θα βρεις τεράστιες ουρές από άμοιρους τύπους που περιμένουν μέχρι και 3 ώρες -όπως άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο - για να γεμίσουν τα, αχόρταγα για ντίζελ, ρεζερβουάρ των δίτροχων και τετράτροχων κατοικιδίων τους.
Το Σάββατο αποφάσισα να κατέβω στο κέντρο της πόλης και έτσι βγήκα με το αυτοκίνητο μου -καλός μαλάκας είμαι και του λόγου μου- στην Πλαστήρα -την οδό που ενώνει το Πανόραμα και το Χορτιάτη με το Χαριλάου- με κατεύθυνση προς το κέντρο. Αμέσως έκανα αναστροφή αφού είδα ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα και στα δύο ρεύματα, πράγμα αρκετά περίεργο για μεσημέρι Σαββάτου.
Η απορία μου λύθηκε όταν μετά κατεβαίνοντας την Παπαναστασίου είδα το βενζινάδικο στη γωνία με την Κλεάνθους. Εκεί για μια στιγμή νόμιζα ότι κηρύχθηκε πόλεμος και όλοι έσπευσαν να γεμίσουν τα ντεπόζιτα! Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί τόσο κόσμο να περίμενε. Η όλη η σκηνή με γέμισε με δυστοπικές φαντασιώσεις. Όσο περίμενα στα φανάρια της Παπαναστασίου με την Εγνατία, εικόνες από το Blade Runner και το Mad Max παίζανε στο τεχνικόλορ του μυαλού μου. Στα διαλείμματα οι διαφημίσεις λέγαν για τα 125 $ για ένα βαρέλι πετρέλαιο με προοπτική τα 200$. Προλάβετε όσο είναι καιρός!!!
Κάπου εκείνη την στιγμή άναψε το πράσινο και τα κορναρίσματα μου διέκοψαν τους συνειρμούς. Όμως εκείνη την στιγμή το ραδιόφωνο έπαιζε REM ... it's the end of the world as we know it...
Σατανική σύμπτωση. Λέτε το τέλος του κόσμου να έρθει έτσι απλά? Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να φωνάξουν τα δελτία των οκτώ? Δεν ξέρω και να σας πω την αλήθεια προτιμώ να το βλέπω στο σινεμά από το να το ζήσω.
Μέχρι τότε ας έχουμε μια καλή εβδομάδα και ας μείνουμε μόνο στους REM ... it's the end of the world as we know it...
"Choose life. Choose a job. Choose a starter home. Choose dental insurance, leisure wear and matching luggage. Choose your future......But why would I want to do a thing like that? I chose not to choose life. I chose somethin' else. And the reasons? There are no reasons. Who needs reasons when you've got heroin?"
Το δράμα του Σαββάτου μου έφερε στο μυαλό τον Μάρκ Ρέντον, το πρεζόνι αντιήρωα του Trainspotting. Βασικά για να είμαι ειλικρινής μου έφερε στο μυαλό τον "Μελ", το πρεζόνι που γνώρισα όταν υπηρετούσα στη Δαδιά και μου θύμιζε κάργα τον χαρακτήρα της ταινίας.
Ο "Μελ" ήταν ένα παιδί γύρω στα 22 από την Μενεμένη, που υπηρετούσε τους τελευταίους μήνες της θητείας του μετά από αρκετές αναβολές στράτευσης για ψυχολογικούς λόγους - κοινώς ναρκωτικά. Ήταν ένας ψηλός, ξερακιανός τύπος με ένα σκαμμένο πρόσωπο γεμάτο γωνίες που τον έκανε να φαίνεται σχεδόν τριανταπεντάρης.
Στο Στρατόπεδο ο "Μελ" έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να δείξει ότι είχε γεννηθεί παλιός. Φορούσε ένα παλιό φαιοπράσινο χιτώνιο που είχε καταργηθεί εδώ και χρόνια. Ένας θεός ξέρει που το βρήκε. Σίγουρα, όμως, ενίσχυε - ειδικα στην πιτσιρικαρία των 18 και 19- τον μύθο της "παλιοσειράς" που τα προσωπικά του χαρτιά είναι σχεδόν ίδια σε μέγεθος με την Βίβλο από τις πολλές ποινές. Πολλές φορές μου έδινε την εντύπωση ότι του άρεσε να παίζει τον ρόλο του "σκληρού". Ίσως αν δεν τον έβλεπα να χτυπάει πρέζα, να έλεγα ότι το έπαιζε σκληρός. Επειδή όμως τον έβλεπα δεν μου ερχόταν να το πω...
Ο Διοικητής που είχαμε- ένας γραφειοκράτης που τον φέραν πρώτη φορά να διοικήσει μονάδα προκάλυψης- είχε ένα πράγμα να πει για τον "Μελ". "Δώστε του όση άδεια μπορείτε να του δώσετε αρκεί να μην πεθάνει εδω μέσα". Του είχα γράψει μια 30ρα και άλλες δύο 15αρες, όλες τιμητικές. Σύμφωνα με την Ημερήσια Διαταγή είχε βάψει μόνος του σχεδόν όλα τα φυλάκια βόρεια από την Αλεξανδρούπολη. Αλλά πάλι έπρεπε να περνάει αρκετούς μήνες στην μονάδα, είχε βλέπεις και κανά δίμηνο φυλακές.
Όταν ερχόταν από την άδεια ήταν συνήθως - όλως παραδόξως - στην καλύτερη του φάση. Το σύνδρομο στέρησης δεν τον έπιανε ακόμα και η γλώσσα πήγαινε ροδάνι. Σχεδόν όλοι καθόμασταν και τον ακούγαμε να λέει ιστορίες "από την άκρη της πόλης". Σιγά σιγά όμως έβλεπες κάτι να στριφογυρίζει μέσα του. Τον έβλεπες να τρώγεται με τα ρούχα του αλλά και με τον τρελό και στρατόκαβλο αξιωματικό του ΛΕΜ -ο οποίος τον απειλούσε να τον τυλίξει σε μια κόλα χαρτί- και απορούσες και έλεγες ότι τελικά μήπως όντως αυτό το παιδί είναι τρελό? Και τον έβλεπες το πρωι να σηκώνεται νωχελικά αλλά και έτοιμος να αρπαχτεί σε κανένα καυγά. Και επιτέλους για αυτόν ερχόταν το "πακέτο" από την Σαλονίκη να τον καλμάρει. Η γκόμενα του - τουλάχιστον έτσι μας έλεγε- του έβαζε 2-3 γραμμάρια μέσα σε κασσέτες και τα έστελνε ανώνυμα με το ταχυδρομείο.
Με το που έπαιρνε το πακέτο έπιανε το κουτάλι και τον αναπτήρα και έφτιαχνε μες στον θάλαμο το αγαπημένο του "ποτό" και αφού -έτσι για να μας σοκάρει περισσότερο- μας πρότεινε να το μοιραστούμε, χτύπαγε την ένεση και έπεφτε σε ένα κόμμα 2-3 ημερών. Όταν ξύπναγε ήταν μια χαρά και ο κύκλος του Σίσυφου συνεχιζόταν μέχρι την επόμενη άδεια.
Αυτή η ιστορία πραγματικά με σόκαρε. Δεν έγινε στην μικρή οθόνη, αλλά δίπλα μου. Και κράτησε αρκετούς μήνες στους οποίους πραγματικά δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτό το παιδί. Δεν μπορούσα να το ψυχολογήσω με τίποτε. Το χειρότερο ήταν ότι δεν καταλάβαινα πότε έλεγε αλήθεια ή ψέμματα. Πότε πραγματικά πήγαινε γυρεύοντας ή πότε απλά έπαιζε το κομμάτι του.
Το Σάββατο το απόγευμα ακούγοντας αυτή την είδηση, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι αν ο δραπέτης, αυτός ο 30χρόνος "ναρκομανής πορτοφολάς", ένας σύγχρονος "Γιάννης Αγιάννης" - όχι ο μπλόγκερ βέβαια! - που έγινε δολοφόνος, έπαιζε Grand Theft Auto θα έδινε ένα μεγάλο επιχείρημα στους αδυσώπητους πολέμιους του εν λόγω παιχνιδιού.
Προσωπικά δεν ξέρω αν έπαιζε, αλλά αμφιβάλω πάρα πολύ αν το εν λόγω παιχνίδι ήταν η έμπνευση για αυτή την πραγματικά διαβολική καταδίωξη. Το παιχνίδι είναι από τα αγαπημένα μου, το έχω κυριολεκτικά ξεκοκαλήσει αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει καριέρα ούτε στο εμπόριο ναρκωτικών ούτε στην προαγωγή κυριών κοινώς νταβατζιλίκι. Και βέβαια δεν αυτοκτόνησα!
Για αυτό που δεν αμφιβάλω καθόλου ήταν για την αιτία του χθεσινού φονικού. Η βασική αιτία που όπλισε το χέρι αυτού του ανθρώπου και τον μεταμόρφωσε σε έναν δράκο των ΜΜΕ, δεν ήταν άλλη από την τυπική νεοελληνική νοοτροπία της αδιαφορίας. Αυτή την νοοτροπία που κυβερνάει την χώρα και την συναντάμε κατά κόρων, αλλά όχι μόνο, σε αυτό τον τεράστιο οργανισμό που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο.
Πριν όμως ρίξουμε - εύκολα είναι η αλήθεια- τα βέλη μας στους αστυνομικούς που φέρεται ότι "όπλισαν" το χέρι του δράστη, ας αναλογιστούμε πως όλοι μας λίγο ή πολύ παρουσιάζουμε αυτή την νοοτροπία. Γιατί η αδιαφορία δεν είναι μόνο "προσόν" του κρατικού λειτουργού που με τον ωχαδερφισμό που τον δέρνει κάνει στραβά την δουλειά του. Η αδιαφορία είναι και δική μας. Γιατί είτε την ενστερνιζόμαστε, είτε σιωπώντας την υποστηρίζουμε.
Καλό λοιπόν το κράξιμο - στα κανάλια, στις εφημερίδες, στα καφενεία- αλλά ας αρχίζει από το πρωϊ στον καθρέφτη....
Καλή Εβδομάδα να έχουμε και άλλο κακό ας μην μας βρει....
ΥΓ: Ας σας δώσω και μια γεύση από το παιχνίδι. "Life is Complicating" λέει ο Nico Belic φτάνοντας στο ψηφιακό αντίγραφο της Νέας Υόρκης. Διαφωνείτε?
Η Μίνα - μαζί με την γούνα της που πέφτει με απίστευτους ρυθμούς ένεκα του καλοκαιριού- έχει περιορισθεί στο μπαλκόνι! Με απορία με κοιτάει όταν πάω να την ταΐσω και με ικετεύει να της πω το γιατί από εκεί που ήταν βασίλισσα κατάντησε αλήτισσα!!
