Παρατηρώ τις παλινωδίες που γίνονται με τα θέματα των Παννελληνίων Εξετάσεων. Πραγματικά λυπάμαι αυτά τα παιδιά. Έχουν και αυτά να τους τυρρανάν λες και δεν τους φτάνει που, μέσα στο άγχος τους, ρίχνουν μια ζαριά, στην κυριολεξία, όχι μόνο για το που θα περάσουν τα χρόνια των σπουδών τους - αν βέβαια περάσουν κάπου - αλλά και για φίλους που θα κάνουν, εμπειρίες που θα αποκωμίσουν, έρωτες, ξενύχτια, παρέες και όλα αυτά που σου μένουν μετά από 4-5 χρόνια φοιτητικής ζωής.
Το τι θα σπουδάσεις μπορεί να έχει και αυτό σημασία, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι τα άτομα με τα οποία θα περάσεις αυτά τα χρόνια της ζωής. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό έως πολύ τυχερό. Γιατί κόντρα σε ότι -πίστευα ότι - ήθελα, δεν πέρασα Αθήνα αλλά Θεσσαλονίκη σε μια καινούργια σχολή και γνώρισα καταπληκτικά παιδιά πολλά από τα οποία θεωρώ ακόμα πολυ καλούς μου φίλους και βρισκόμαστε 2-3 φορές το χρόνο παρότι μας χωρίζουν εκαντοντάδες και σε μερικές περιπτώσεις χιλιάδες χιλιόμετρα.
Οι άνθρωποι που θα περάσουν μαζί σου τα 19 ή τα 20 χρόνια της ζωής τους είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Και σε αυτό μπορείς να πετύχεις ακόμα και αν "αποτύχεις" στην πρώτη σου επιλογή.
Αυτή η επιτυχία μετράει ... Έτσι αν και εσύ που δίνεις εξετάσεις διαβάζεις αυτές τις γραμμές κάτσε λίγο και δώσε προσοχή στο Being Boring των Pet Shop Boys που σου βάζω για επίλογο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια των 19 και 20. Είχα την τύχη να ακούσω το τραγούδι όταν ήμουν και εγώ 20...
