Λίγο πριν τα 15α μου γενέθλια, χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι, κυκλοφόρησε στην Αμερική ένα τραγούδι που έγινε ένα σήμα κατατεθέν για την γενιά μου, τη γενιά του MTV, αυτή που ο Coupland εύστοχα ονόμασε Generation X. Το Smell like teen spirit των Nirvana άργησε να "πιάσει". Όμως ήταν κάτι καινούργιο. Τα παιδιά εκείνης της εποχής άρχισαν να το γουστάρουν. Έβαλαν Ντοκμαρτινς, Λιβαις και καρώ φανελένια πουκάμισα και χτυπιόντουσαν στο ρυθμό του.
Τώρα αυτά τα παιδιά που άκουγαν αυτό το τραγούδι εκείνη την άνοιξη του 1992, 21 χρόνια πίσω, έχουν παιδιά - μερικά ίσως έχουν την ίδια ηλικία που είχαν και εκείνοι τότε. Εκείνα τα παιδιά προσπαθούν να παλέψουν με την κρίση, άλλοι τα καταφέρνουν άλλοι όχι.
Φαντάζομαι όμως πολλοί θα είναι εκείνοι που ακούγοντας αυτόν τον ύμνο θα θυμηθούν τα συναισθήματα - ενδεχομένως οργή και απόγνωση- που τους ξυπνούσε. Γιατί στην πραγματικότητα οι στίχοι του δεν έχουν ένα λογικό ειρμό αλλά είναι απλά μια συρραφή συναισθημάτων, σκέψεων του Cobain που κανείς πια δεν μπορεί με σιγουριά να πει τι νόημα είχαν.
Ο Cobain έφυγε νωρίς και αυτό του χάρισε τον αιώνιο μύθο. Το παλικαράκι στο εξώφυλλο του Nevermind μεγάλωσε. Εμείς που συνεχίζουμε να το ακούμε .....
