... πριν από 24 χρόνια έγινε το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπιλ. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες αρκετά καλά. Ο πανικός και ο φόβος τότε δεν είχαν να κάνουν με τα σπρεντς και τις γερμανικές ανησυχίες αλλά με την ακτινοβολία στα τρόφιμα. Το γάλα σε σκόνη είχε την τιμητική του...
Και θυμάμαι εκείνη την άνοιξη που όσο μας περιόριζαν μέσα, τόσο όμορφες φαινόντουσαν οι ηλιόλουστες ημέρες του Απρίλη.
Η φετινή άνοιξη μου θυμίζει εκείνη του 1986. Δεν φτάσαμε να πίνουμε γάλα σε σκόνη, ουσιαστικά δεν αλλάξαμε την σπάταλη ζωή μας, αλλά ο φόβος μας κυβερνά. Όπως και τότε ο φόβος είχε μια βάση. Όπως και τότε ένιωθες ότι είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις...
Βέβαια για το Τσέρνομπιλ, σίγουρα δεν φταίξαμε. Για το ελληνικό "θαύμα" που παίζεται αυτές τις μέρες στις οθόνες μας με περίσσιο σασπένς, όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης, άλλος έχει μικρό, άλλος μεγάλο και άλλος σαν κάτι Κωστάκηδες, Ρούσόπουλοι και Εφραίμηδες τεράστιο. Και το μερίδιο του καθενός μπορεί να μην έχει να κάνει με το τι έπραξε....
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από μας έχουν μεγάλη ευθύνη γιατί ακριβώς δεν πράξαμε τίποτε ενώ βλέπαμε το "ελληνικό όνειρο" - που έφτασε στην κορύφωση του το καλοκαίρι του 2004 με το Euro και τοςυ Ολυμπιακούς - να φουσκώνει μέρα με τη μέρα με το κυριότερο προιόν που παράγει αιώνες αυτή η χώρα, με αέρα κοπανιστό...
