Ο Απολογισμός της χρονιάς που πέρασε...

Αυτό ήταν... Μετά και την σημερινή ήττα η ασπρόμαυρη ποδοσφαιρική σταχτοπούτα έχασε και το δεύτερο της γοβάκι και ξαναγύρισε στα περιξ της Κλεάνθους με Μικράς Ασίας για να προσπαθήσει να ξεφύγει του χρόνου από την μιζέρια που της προκαλούν οι γεροντοκόρες ετεροθαλείς αδερφές της.

Η ομάδα μου ο ΠΑΟΚ, λοιπόν έχει άλλα δύο δυνατά φιλικά πριν να σφυρίξει και τυπικά την λήξη σε μια περίεργη χρονιά. Μια χρονιά που νομίζω είχε δύο πρόσωπα σαν τον Ιανό. Απο την μια δεν έχασε από καμιά ομάδα κάτω από την τέταρτη θέση -όπου πανηγυρικά και σχεδόν δικαιωματικά τερματίσαμε. Η ομάδα μάλιστα συγκέντρωσε ένα βαθμό παραπάνω εκτός έδρας από εκείνη την απίστευτη πορεία που είχε ο Αναστασίαδης το 2003-2004.

Από την άλλη ήταν και μια χρονιά όπου σε 11 ματς με ομάδες του τέως ΠΟΚ (12 με τον επικείμενο αγώνα με τον ΠΑΟ) , σημείωσε μόλις μια νίκη (στο κύπελο με τον Ολυμπιακό), τρεις ισοπαλίες στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος στα εντός έδρας ντέρμπι και 6 ήττες (7 με τον επικείμενο αγώνα με τον ΠΑΟ. Η διαφορά τερμάτων εξωπραγματική έβαλε μόλις 3 και δέχτηκε 13! Σχεδόν όσα δέχτηκε από τις υπόλοιπες 12 ομάδες του πρωταθλήματος σε 24 ματς...

Νομίζω γενικά και ψύχραιμα η χρονιά είχε θετικό πρόσημο. Θετικό πρόσημο όχι μόνο σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά όπου ήταν η χειρότερη που θυμάμαι, αλλά και σε σχέση με τις τελευταίες 5 τουλάχιστον. Γενικά μιλώντας πάντα.

Ειδικότερα νομίζω η ομάδα, αποδείχτηκε ότι στην πίεση των - λεγόμενων - μεγάλων παιχνιδιών κατέρρεε ψυχολογικά και όλο και κάποιος θα έκανε την κουτσουκέλα - όπως ο Σορλεν σήμερα γιατι όσο και να υπερέβαλε εαυτόν ο Κάκος του έδωσε πάτημα ο γάλλος- και θα αντίκριζε την κόκκινη. Εδώ είναι η ευθύνη του Σάντος.

Που μπορεί να έκανε μια ομάδα που όταν έπαιζε με μια υποδεέστερη είχε όλη την άνεση να κάνει παιχνίδι και να έχει υπομονή μέχρι να έρθει το γκολ που θα έδινε το τρίποντο, αλλά αυτή η ομάδα τα έχανε κυριολεκτικά σε ένα "μεγάλο" ντέρμπι. Στα "μεγάλα παιχνίδια" απλά δεν μπορούσε να βρει σχέδιο για να βάλει την μπάλα στο πλεχτό και από την αμηχανία της έχανε και τον αμυντικό της μπούσουλα!

Εκεί φταίει ο Σάντος, όπως είναι δικό του το μερίδιο της επιτυχίας στην ομάδα που ίσως μαζί με τον Ολυμπιακό έκανε τις λιγότερες κουτσουκέλες στα λεγόμενα εύκολα παιχνίδια. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΠΑΟ πεταξε 4 βαθμούς σε Τρίπολη και Ηρακλή και 6 σε Εργοτέλη. Αν τους είχε πάρει θα χτυπούσε πρωτάθλημα. Αντιστοιχα εμεις αφήσαμε από 2 σε καθε έναν απο αυτούς...

Η φετινή λοιπόν χρονιά ήταν μια καλή μεν χρονιά, αλλά μια χρονιά που με απογοήτευσε γιατι στα παιχνίδια που ήθελα την νίκη, οχι μόνο δεν την πήραμε αλλά και απογοητεύσαμε. Κλείνοντας να πω ότι φέτος η ατμόσφαιρα στην Τούμπα ήταν απο τις καλυτερες που έχω ζήσει. Να ενα μικρό δείγμα, ας ελπίσουμε ότι τα καλύτερα έρχονται για τον ΠΑΟΚ..

Stranger than fiction...

Σήμερα που επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα της νέας γρίπης στην Ελλάδα (ξανα)θυμήθηκα τον Σταύρο που μου έδωσε πάσα κάνοντας μια νύξη για ένα βιβλίο του Κίνγκ, το Stand (ελληνιστί "το Κοράκι").

Σε αυτό το βιβλίο λοιπόν, μια πανίσχυρη γρίπη κάνει την εμφάνισή της στην Αμερική. Γεννιέται μέσα στα "παράνομα" εργαστήρια βιολογικών όπλων του Αμερικάνικού Στρατού και μετά από μια σειρά συμπτώσεων και ανθρωπίνων (?) λαθών ξεφεύγει από τον έλεγχο για να απλώσει τα .. στελέχη της σε όλη την Αμερική. Σε μια βδομάδα οι νεκροί ξεπερνάν το εκατομμύριο. Λίγο αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παύουν να υπάρχουν αφού το 99,4 % του πληθυσμού τους έχει σωριαστεί στους δρόμους. Μια δυστοπική κοινωνία ξημερώνει για τους τυχερούς άτυχους που είναι ακόμα ζωντανοί.....

Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου διάβαζα τις προάλλες ότι ξεπέρασαν τις 5.000 παγκοσμίως τα κρούσματα του νέου ιού. Στις 13 Μαϊου λοιπόν τα κρούσματα της γρίπης των χοίρων, όπως δεν θέλουν να την λέν οι Αμερικάνοι παραγωγοί κρέατος, έφτασαν τα 5.251. Στην αρχή βέβαια ο αριθμός σε σοκάρει! Σε δεύτερο χρόνο όμως σκέφτεσαι ότι αν ο πληθυσμός της Γης είναι 6 δισεκατομμύρια τότε λέμε για έναν στο εκατομμύριο να έχει προσβληθεί. Να έχουν προσβληθεί λέμε γιατί οι επιβεβαιωμένοι θάνατοι από γρίπη είναι ακόμα σε διψήφιο νούμερο και στατιστικά ακόμα και οι γλάστρες είναι πιο θανατηφόρες. Βρε μπας και υπερβάλουν!

Ποιος ξέρει... Νομίζω ότι αυτοί που θα μπορούσαν σίγουρα να μου απαντήσουν ότι "ποτέ δεν ξέρεις" είναι οι γιατροί που το 1969 σε ένα νοσοκομείο του Σαιντ Λουις περιέθαλψαν ένα 15χρονο, που θα έμενε στην ιστορία σαν Robert R., που είχε από το 1966 κάτι πολύ περίεργα συμπτώματα που κανείς δεν είχε δει μέχρι τότε. Στις 16 Μαϊου του 1969 όταν και πέθανε ήταν ένα καταγεγραμμένο κρούσμα μιας άγνωστης ασθένειας. Ένα από τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρουσματα μιας αρρώστειας που μόλις στην δεκαετία του 1980 θα αποκτούσε όνομα. Τον Robert R. θα τον ακολουθήσουν άλλα 25 εκκατομύρια που μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι το AIDS έχει σκοτώσει.

Ποτέ δεν ξέρεις και μάλλον.. μερικές φορές ή σχεδόν πάντα η ζωή είναι stranger than fiction και σίγουρα larger than TV..

Comeback ...Γενεθλίων!

Έχω να γράψω σε αυτό το ερμο blog από τις 22 Απριλίου. Το ξέρω χάθηκα! Λίγο το writer's block που λέει ο Σταύρος αλλά και ο Κίνγκ, και περισσότερο οι διάφορες υποχρεώσεις όπως θα δείτε και παρακάτω! Έτσι είπα σήμερα να κάνω το comeback μιας και σήμερα είναι τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου!!

Πάντως το κυριότερο γεγονός που με κράτησε μακρυά από αυτό το ψηφιακό τεφτέρι ήταν η γαμοβάφτισή μας! Και ευτυχώς που την κάναμε την προηγούμενη Κυριακή και περάσαμε τέλεια και στην τελική δεν πήγα και στο γήπεδο δηλαδή! ;-)

Για τους φίλους που βρεθήκαμε όλοι μαζί μετά απο τόσα χρόνια στην πόλη και θα ξαναβρεθούμε στην Καστοριά σε 2 εβδομάδες, αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι!

Πολλά φιλιά παιδιά!!!